#16. 10 rzeczy, które zadziwiają w UK. cz 3

Zazwyczaj mają takie opisy jak wyżej na obrazku "Spójrz w prawo/ lewo/ obydwie strony", bardzo pomaga, szczególnie tym, co są życiowymi ciamajdami (jak ja) albo właśnie przyjechali z tej całej reszty świata, która jeździ w drugą stronę. :) Co jest bardzo ciekawe to czas oczekiwania na zielone a to, ile ono trwa! Czekać można bardzo długo, a zielone jeśli się pojawia, to znika kiedy jesteś w połowie przejścia! Multum ludzi przechodzi na czerwonym,co bardzo mnie dziwiło, nawet widziałam panią policjantkę przechodzącą na czerwonym świetle. Ogólnie tutaj nie dostaje się za to mandatów, policja jest raczej wyluzowana i mają przyjaźniejsze podejście do człowieka.

Coś, czego nie mogłam pojąć przez jakiś czas, no bo skąd? Tak się zastanawiałam, o co im chodzi z tym pożegnaniem, co oni tam takiego gadają? I czemu?! Ale po jakimś czasie doznałam olśnienia - oni się po prostu tak żegnają, zamiast zwykłego "bye"!

Z tym walijskim wygląda to tak, że rzeczywiście zdarzają się osoby, które mówią nim płynnie, są to przeważnie starsi ludzie.  Dla mnie to język bardzo przypominający simsowy, dużo dziwnych słówek i ni ma jak tego pojąć :D. Dużo młodych ma walijski w szkole, ale nie potrafią się nim komunikować. Jednak tak samo jak z pożegnaniem "TARA" walijskie dziękuję "TA" jest używane także przez osoby, które nie mówią po walijsku płynnie, po prostu jako zamiennik "thank you". Bardzo byłam zdziwiona, kiedy ktoś tak do mnie mówił czy pisał,ale przywykłam. :) Choć w porównaniu do naszego "ta" ma to tak różne znaczenie!

 Zmora nad zmorami. Gdy rok temu wprowadziłam się do studenckiego pokoju, to ustrojstwo po pierwszym dniu zaczęło pikać. Nieznośnie, co kilka minut, bo po prostu żądało zmiany baterii, co okazało się nie lada sztuką.  Pamiętam, że próbowałam spać, leżąc z uchem przykrytym poduszką i wyklinałam pod nosem,  jako że próby odkręcenia tego spaliły na panewce (znaczy - nie udało się).

Trzeba wcisnąć guzik śrubokrętem i przekręcić z całej siły. Żeby do niego dosięgnąć, potrzebowałam podstawić biurko, co też było ryzykowne, bo ono kiwało się nawet jak pisałam coś na laptopie. No ale odpaliłam  instruktażowy filmik na YT, który uratował moje zdrowie psychiczne i sen. Udało się!

Te głupie czujniki są w każdym domu, bo tak nakazuje prawo. I byłoby to całkiem spoko, gdyby nie to, że potrafią się włączać bez powodu i o różnych dziwnych porach dnia lub nocy. I nie uciekliśmy od tego nawet w nowym mieszkaniu, ostatnio alarm zrobił mi pobudkę o 9 rano wyjąc przez minutę. Aż wylazłam z łóżka na korytarz, sprawdzając czy aby przypadkiem nic się gdzieś nie jara - jeśli jest tyle fałszywych alarmów, skąd można wiedzieć kiedy będzie ten prawdziwy? Czasem zdarza się, że siedzimy na kanapie, alarm załącza się na 15 sekund i sam wyłącza, to samo można słyszeć u sąsiadów, strasznie to wkurzające. 

Widzę całkiem dużo takich pomykających po chodnikach, ale największym gigantem był siwiuteńki dziadek pomykający takim wózeczkiem ulicą w centrum Londynu! Gigantem - bo zaraz za nim jechały samochody, chyba lubił adrenalinę :D. O ile ta sytuacja była dla mnie śmieszna, często widzę na takich wózkach ludzi bardzo otyłych (tłuszcz zwisający po prawej i lewej stronie wózka), jedzie sobie taka babcia oglądając wystawy sklepowe, nagle wstaje, zostawia wózek przed sklepem i wchodzi do niego oglądać rzeczy. Nie chcę krytykować nikogo nie znając jego sytuacji, bo otyłość może być wynikiem choroby, ale sytuacja taka jak powyżej powoduje u mnie tylko podnoszenie brwi, bo skoro ma siłę, żeby iść oglądać zawartość sklepu, to dlaczego nie chodzi sama? Wiem, sytuacje mogą być różne, ale bardzo otyłych (to nie to samo co grubych) używa tych wózków, co znów zabiera im jakąkolwiek szansę do zmuszenia się do wysiłku fizycznego czy nawet spaceru. Jeśli chodzi o kogoś starszego, naprawdę schorowanego - okej, rozumiem i bardzo to użyteczne. Ale tutaj są dwie strony medalu.